این اولین جمله مجری شبکه خبری NBC4 است.

هر چند خانمی در بین گزارش می گوید که لس آنجلس مثل کشورهای جهان سوم شده، ولی این خانم خبر ندارد حتی در کشورهای به اصطلاح آمریکایی ها جهان سوم هم چنین فاجعه فقر فرهنگی و بهداشت را باید به زحمت پیدا کرد.

تاسف بار این است که مسوولین شهر رسما می گویند چند میلیون دلار خرج کرده ایم ولی برای حل بحران توالت نیاز به پول بیشتر داریم که متاسفانه وجود ندارد.

خب کشوری که با وجود مشکلات فراوان چند تریلیون دلار خرج جنگ های بی ثمر می کند و برای عوامفریبی چند تریلیون هم پول بی پشتوانه چاپ می کند که به نام کرونا به مردم دهد، باید هم پول جمع آوری ادرار و مدفوع مردمش را نداشته باشد. و هر روز باید مردم کف کفش شان را با دستمال پاک کنند.

متاسفانه در این بی برنامگی و سطح پایین بهداشت کاملا طبیعی است که بیشترین مبتلایان و قربانیان کرونا را در آمریکا داشته باشیم.

>>>توالت در هلند

سان‌فرانسیسکو «پایتخت پوپ» آمریکا

پایگاه اینترنتی آمریکایی «ریلتی‌هاپ» طی گزارشی تحت عنوان «پی‌پی: بحران جدید شهری [۲] » به بررسی معضل وجود "پوپ" (مدفوع) در سطح خیابان‌های شهرهای بزرگ آمریکا و به طور خاص، شیکاگو، نیویورک و سان‌فرانسیسکو پرداخته است. در ابتدای این گزارش تصویرسازی دردناکی انجام شده است که البته ممکن است برای شما آن‌چنان آشنا نباشد:

همه ما تجربه‌اش را داریم: داری از یک عصر زیبا لذت می‌بری؛ شاید قدم‌زنان به سمت جایی می‌روی که قرار است با چند نفر از دوستانت شام بخورید؛ که یک‌هو...! در کسری از ثانیه، احساسات مختلفی به سمتت هجوم می‌آورند: عصبانیت، ناراحتی، شرمندگی، یا حتی شاید تهوع. پایین را نگاه می‌کنی و بله... پایت روی پوپ رفته است. بوی گندی می‌دهد، واقعاً گند. و البته حس ناخوشایند آن لحظه‌ای هم هست که پایت در پوپ فرو می‌رود. آن‌جاست که از خودت می‌پرسی: کدام ... بعد از آن‌که دوست پشمالوی کوچکش پوپ کرد، جایش را تمیز نمی‌کند؟

در ادامه گزارش می‌خوانیم:

متأسفانه، فضولات سگ، تنها نوع پوپ نیست که ما مجبوریم با آن دست و پنجه نرم کنیم. در بسیاری از شهرهای بزرگ، فضولات انسانی هم معضل بزرگی است. این واقعیت، روی دیگر و تاریک شهرهایی است که تا زمانی بسیار عالی به نظر می‌رسند که مجبور نشده‌اید مدتی در آن‌ها زندگی کنید. پوپ نه تنها یک آلاینده زیست‌محیطی بزرگ است، بلکه نشانه‌ای از پاکیزگی یک شهر هم هست که به نوبه خود، بخش بزرگی از اعتبار نام یک شهر را رقم می‌زند. بنابراین تعجبی ندارد که شهرهای سراسر جهان، از جمله نیویورک، مادرید و لندن، همگی راه‌هایی برای مقابله با بحران پوپ دارند؛ راه‌هایی مانند اِعمال جریمه برای پوپ و اجرای برنامه‌هایی برای تمیز کردن پیاده‌روها. با وجود همه این‌ها، متأسفانه هم‌چنان شاهد کلمه «پوپ» در تیترهای خبری هستیم و بی‌اختیار می‌پرسیم: «آیا بحران پوپ وارد مرحله کاملاً جدیدی شده است؟»

ریلتی‌هاپ برای پاسخ به این سؤال به سراغ آمارهای کاملاً رسمی رفته است. این پایگاه اینترنتی تعداد تماس‌هایی را در نظر گرفته است که برای شکایت درباره پوپ به شماره ۳۱۱ گرفته می‌شود. ۳۱۱ شماره تماسی است که شهروندان در بسیاری از شهرهای آمریکا می‌توانند از آن برای گزارش مشکلات شهری استفاده کنند. ریلتی‌هاپ آمار تماس‌ها با ۳۱۱ درباره معضل پوپ را در سه شهر بزرگ شیکاگو [۳] ، نیویورک [۴] و سان‌فرانسیسکو [۵] با برخی آمارهای دیگر ترکیب کرده و نتایج جالبی را به دست آورده است که برخی از آن‌ها از این قرارند:

• سان‌فرانسیسکو پایتخت پوپ آمریکاست. در این شهر طی سال ۲۰۱۷ به ازای هر یک مایل مربع (حدوداً ۲/۶ کیلومتر مربع) مساحت، ۴۵۵/۸۹ مورد مشاهده پوپ در خیابان گزارش شده است. به این ترتیب، سال گذشته در سان‌فرانسیسکو [۶] به طور متوسط در هر ۵/۷ متر مربع مساحت، یک مورد پوپ روی زمین دیده و گزارش شده است. طبیعتاً آماری از موارد دیده‌شده اما گزارش‌نشده در دست نیست.

• در شیکاگو [۷] ، نسبت مستقیم و هم‌بستگی مثبتی میان مالکیت خانه‌ها و تعداد شکایت‌های مرتبط با پوپ وجود دارد. یعنی هرچه تعداد خانه‌هایی که افراد در آن‌ها مالک هستند در یک محله بیش‌تر می‌شود، شکایت‌های بیش‌تری هم در زمینه معضل پوپ در آن محله به ثبت می‌رسد. هم‌چنین آمار در یکی از مناطق شیکاگو، نسبت معکوس و هم‌بستگی منفی معناداری را میان ارزش متوسط خانه‌ها و تعداد شکایت‌ها درباره پوپ نشان می‌دهد. یعنی هرچه قیمت خانه‌های یک محله بیش‌تر می‌شود، تعداد شکایت‌ها از وضعیت پوپ کم‌تر می‌شود.

• در نیویورک [۸] ، هیچ رابطه مستقیمی میان مالکیت خانه‌ها در یک محله با تعداد شکایت‌ها درباره پوپ وجود ندارد، اما نسبت معکوس و معنادار میان ارزش متوسط خانه‌ها ​​و شکایت‌ها از معضل پوپ، در این شهر هم مشاهده می‌شود. در سال ۲۰۱۷ «برانکس» کثیف‌ترین محله نیویورک از نظر تعداد شکایت‌ها درباره پوپ به ازای هر کیلومتر مربع بوده است. این در حالی است که محله «منهتن» تا این لحظه از سال ۲۰۱۸ از نظر تعداد شکایت‌ها درباره معضل پوپ در سال جاری از برانکس جلو زده است. آمار تا ۳۱ آگوست امسال، حاکی از ثبت ۹/۶ شکایت به ازای هر ۲/۶ کیلومتر مربع در منهتن به طور متوسط است.

• تا زمان نگارش این گزارش، سال ۲۰۱۷ در سان‌فرانسیسکو با ثبت ۲۰,۸۹۹ شکایت در زمینه پوپ، هم‌چنان رکورددار بدترین سال در زمینه شکایت‌های مرتبط با پوپ بوده است. با این حال، جای هیچ نگرانی نیست، چون مسیری که نمودارهای سال ۲۰۱۸ در پیش گرفته‌اند، نشان می‌دهد امسال به زودی رکورد سال قبل را خواهد شکست.

سان‌فرانسیسکو؛ از تنوع مناظر تا تهوع مدفوع

گزارش ریلتی‌هاپ به طور کاملاً مفصل آمار هر سه شهر شیکاگو، نیویورک و سان‌فرانسیسکو را بررسی و درباره آن‌ها نتیجه‌گیری کرده است، اما واقعیت این است که اگرچه شیکاگو مشهور به «شهر بادها»، پایتخت موش آمریکا [۹] هم هست و علاوه بر معضل فضولات سگ، با چالش موش هم مواجه است، و اگرچه نیویورک مشهور به «سیب بزرگ»، صدها هزار سگ [۱۰] و دست‌کم ۷۷ هزار بی‌خانمان دارد [۱۱] و بنابراین علاوه بر پوپ سگ، پوپ انسان هم یکی از معضل‌های نیویورک محسوب می‌شود، اما آمارهای این دو شهر در مقابل آمارهای سان‌فرانسیسکو رنگ می‌بازد و کسل‌کننده به نظر می‌آید. بنابراین در این گزارش، مستقیماً به سراغ آمارهای عجیب شهر سان‌فرانسیسکو می‌رویم.

وب‌سایت ریلتی‌هاپ توضیحات خود درباره سان‌فرانسیسکو را با جمله‌ای منتسب به «اسکار وایلد» شاعر و نمایش‌نامه‌نویس مشهور ایرلندی آغاز می‌کند: «عجیب است، اما هر کس که ناپدید می‌شود، می‌گویند در سان‌فرانسیسکو است.» این پایگاه آمریکایی سپس ادامه می‌دهد:

واقعیت هم همین است که سان‌فرانسیسکو با آب و هوا، مناظر و تنوعی که دارد یکی از زیباترین شهرهای آمریکاست. با این وجود، هر شهر یک روی تاریک هم دارد و سان‌فرانسیسکو نیز از این قاعده مستثنی نیست. این شهر، همان اندازه که کوچک است، غرق در پوپ هم هست؛ هم پوپ سگ و هم پوپ انسان. طبق گزارش اداره حیوانات سان‌فرانسیسکو، حدود ۱۲۰ هزار سگ (به صورت رسمی و ثبت‌شده) در سان‌فرانسیسکو وجود دارد و این یعنی این شهر یکی از سگ‌دوست‌ترین شهرهای آمریکاست. با این حال، سان‌فرانسیسکو علاوه بر دوستان پشمالوی ما، میزبان بیش از ۷۰۰۰ بی‌خانمان نیز هست. اگرچه شاید در نگاه اول، این آمار از نیویورک یا لس‌آنجلس خیلی بهتر به نظر برسد، اما واقعیت این است که عدم برخورداری سان‌فرانسیسکو از پناهگاه‌های مختص بی‌خانمان‌ها و نبود یک سیستم خوب برای برخورد با این معضل [۱۲] ، این شهر را در معرض خطر قرار داده است.

یک نکته عجیب هم در مورد سان‌فرانسیسکو وجود دارد که دقیقاً عکس شیکاگو و نیویورک است. گزارش ریلتی‌هاپ در همین‌باره می‌نویسد:

مفهوم «زندگی در کثافت» برای ساکنان سان‌فرانسیسکو اکنون معنای کاملاً [ملموس و] جدیدی پیدا کرده است. نقشه زیر، میزان فرو رفتن محله‌های مختلف سان‌فرانسیسکو به زیر پوپ را نشان می‌دهد. نکته این‌جاست که بر خلاف آن‌چه در شیکاگو و نیویورک می‌بینیم (یعنی تمیزتر بودن مرکز این دو شهر و کثیف‌تر بودن محله‌های حاشیه‌ای آن‌ها)، متأسفانه، در سان‌فرانسیسکو، مرکز شهر پوشیده از پوپ است و محله‌هایی که از مرکز شهر فاصله دارند، شکایت‌های کم‌تری هم در این‌باره داشته‌اند (البته به استثنای محله پارک گلدن گیت).

بحران مدفوع در سان‌فرانسیسکو؛ هر سال دریغ از پارسال

چنان‌که گزارش پایگاه ریلتی‌هاپ نشان می‌دهد، کثیف‌ترین محله‌های سان‌فرانسیسکو از نظر تعداد شکایت‌های مرتبط با پوپ از این قرارند:

محله پارک گلدن گیت: این محله هر سال به طور متوسط و به ازای هر ده هزار خانواده، ۳۲۱۸/۷۵ مورد شکایت درباره پوپ را ثبت می‌کند که باورنکردنی است. البته درباره آمار این محله باید اشاره کرد که پارک گلدن گیت مساحت نسبتاً بزرگی دارد، اما تنها ۴۰ خانه مسکونی در آن واقع شده است. بنابراین آمار ۲۳ مورد شکایت در سال ۲۰۱۷، به نسبت ۴۰ خانوار موجب شده تا آمار متوسط این منطقه به این اندازه عجیب و غریب شود. در عین حال، طی هشت ماه اول سال ۲۰۱۸ (ابتدای ژانویه تا انتهای آگوست)، تعداد شکایت‌ها در این محله درباره پوپ به عدد ۲۸ رسیده است که از آمار کل سال ۲۰۱۷ نیز بیش‌تر است.

محله جنوب بازار: این محله در شمال شرقی سان‌فرانسیسکو واقع شده و هر سال به طور متوسط به ازای هر ده هزار خانوار، ۲۴۹۲/۹۰ مورد شکایت مربوط به مشاهده پوپ در خیابان‌های آن ثبت می‌شود. این محله طی سال ۲۰۱۷ شاهد ثبت ۴۴۳۶ مورد شکایت در این خصوص بوده و از ابتدای سال ۲۰۱۸ تا انتهای ماه آگوست نیز ساکنان آن ۳۷۸۲ مرتبه در این‌باره با شماره ۳۱۱ تماس گرفته و ابراز نارضایتی کرده‌اند.

تندرلوین: همسایه شمال غربی محله جنوب بازار، محله تندرلوین است که هر ساله به ازای هر ده هزار خانواده، شاهد ثبت ۲۲۷۲/۶۱ مورد شکایت درباره پوپ است. ساکنان این محله نسبتاً کوچک، سال ۲۰۱۷ برای شکایت از بحران پوپ در محله‌شان ۴۰۳۵ بار با ۳۱۱ تماس گرفتند و طی هشت ماه نخست سال جاری میلادی نیز ۲۲۱۱ بار دست به این کار زده‌اند.

ریلتی‌هاپ در پاسخ به این سؤال که آیا بحران پوپ در سان‌فرانسیسکو طی سال‌های اخیر رو به وخامت هم گذاشته است یا خیر، مؤکداً می‌نویسد:

بله، بله، بله. نمودار زیر تعداد شکایت‌ها درباره پوپ را از سال ۲۰۱۱ تا سال ۲۰۱۸ نشان می‌دهد و ثابت می‌کند که این رقم از ۵۶۰۶ مورد در سال ۲۰۱۱، به بیش از سه و نیم برابر در سال ۲۰۱۷، یعنی رقم ۲۰,۸۹۹ شکایت رسیده و سان‌فرانسیسکو را پایتخت پوپ آمریکا کرده است. از ابتدای سال ۲۰۱۸ تا پایان ماه آگوست این سال، ساکنان سان‌فرانسیسکو ۱۶,۳۱۹ بار از دیدن پوپ در مکان‌های عمومی شکایت کرده‌اند و اگر این شهر با همین سرعت کنونی در معضل پوپ خود فرو برود، این احتمال کاملاً وجود دارد که تا انتهای سال جاری، سان‌فرانسیسکو یک بار دیگر رکورد خودش را بشکند.

«گشت پوپ» و معضلات دیگر سان‌فرانسیسکو

ریلتی‌هاپ هم‌چنین اشاره می‌کند که اکنون باید دید آیا «گشت پوپ» می‌تواند کمکی به حل این معضل در سان‌فرانسیسکو بکند یا خیر. اشاره این پایگاه اینترنتی به مسئله استخدام افرادی در  اداره خدمات عمومی سان‌فرانسیسکو است که کار آن‌ها ضدعفونی کردن و شست‌وشوی پیاده‌روهای این شهر است. مسئله بی‌خانمان‌ها و پوپ انسانی در سان‌فرانسیسکو آن‌قدر بغرنج شده که بخشی از بودجه ۱۱ میلیارد دلاری شهرداری سان‌فرانسیسکو رسماً به این موضوع اختصاص داده شده است [۱۳] . روزنامه «سان‌فرانسیسکو کرانیکل» در معرفی گشت پوپ می‌نویسد: «در شهری که پیاده‌روهای کثیف شکایت «شماره یک» بسیاری از شهروندان هستند، اکنون شورای شهر راهی برای برخورد با معضل «شماره دو» [اشاره به پوپ] پیدا کرده است [۱۴] .» چنان‌که این روزنامه توضیح می‌دهد، وظیفه این حقوق‌بگیران آن است که «پیدا کردن و شستن تکه‌های پوپ قبل از آن‌که یکی از شهروندان اقدام به شکایت درباره آن‌ها بکند.»

مسئله «گشت پوپ» در سان‌فرانسیسکو آن‌قدر عجیب و غریب است که مجله «تایم» آمریکا هم دو ماه پیش (آگوست ۲۰۱۸) به سراغ این موضوع رفت و از تخصیص بیش از ۱ میلیون دلار بودجه شهری برای ساخت دست‌شویی‌های عمومی جدید و افزایش ساعت کار دست‌شویی‌های کنونی و همین‌طور اختصاص بیش از ۳ میلیون دلار بودجه به استخدام «خیابان‌شو»های جدید نوشت [۱۵] . اما موضوع این‌جاست که معضل سان‌فرانسیسکو فقط پوپ سگ و پوپ انسان هم نیست. گزارش‌ها حاکی از موارد دیگری هم هست که ساکنان این شهر را به شکایت‌های مکرر درباره کثیفی پیاده‌روها و خیابان‌های شهرشان وادار کرده است. به عنوان نمونه، یکی از مواردی که شهروندان سان‌فرانسیسکو از آن شکایت دارند، سُرنگ‌های استفاده‌شده‌ای است که در سطح پیاده‌روها و خیابان‌های سان‌فرانسیسکو به وفور یافت می‌شود [۱۶] . البته شهرداری سان‌فرانسیسکو برای این معضل هم راه‌حلی اندیشیده و ۷۵۰ هزار دلار از بودجه شهر را به استخدام افرادی اختصاص داده است که قرار است این سرنگ‌ها را جمع‌آوری کنند.

یکی از مشکلات دیگر سان‌فرانسیسکو که البته پیش‌تر هم به آن اشاره شد، آب و هوای خوب این شهر است. ریلتی‌هاپ در همین‌باره توضیح می‌دهد که با توجه به این‌که سان‌فرانسیسکو تقریباً در تمام سال، آب و هوای خوبی دارد، بر خلاف شیکاگو و نیویورک، در این شهر تعداد شکایت‌ها درباره پوپ در تمام ماه‌های سال به شکل عادلانه‌تری توزیع شده‌اند. به عبارت دیگر، در حالی که هم شیکاگو و هم نیویورک زمستان‌های سرد و برف‌های سنگینی را تجربه می‌کنند، اوضاع در سان‌فرانسیسکو مناسب‌تر است و بنابراین در تمام سال معضل پوپ از خیابان‌های این شهر رخت برنمی‌بندد. البته نکته مهم درباره ماه آگوست سال جاری، رکورددار بودن آن بین ماه‌های آگوست از سال ۲۰۱۱ تا کنون است که احتمالاً همین مسئله منجر به بروز پدیده گشت پوپ در این ماه هم شده است.

ماجرای مجسمه «روی من ادرار کن»: آیا همه چیز تقصیر ترامپ است؟

شکی نیست که معضل پوپ در خیابان‌های برخی از شهرهای بزرگ آمریکا، معضل بزرگ و زشتی است. اما آیا دونالد ترامپ در این‌باره مقصر است؟ بعید به نظر می‌آید کسی تا کنون معضل پوپ در آمریکا را مستقیماً به ترامپ ارتباط داده باشد، اما بد نیست بدانید طی چند روز گذشته، «هنرمندی» به نام «فیل گیبل»، در اقدامی ظاهراً بی‌ارتباط با معضل پوپ در آمریکا، چندین مجسمه کوچک از نیم‌تنه دونالد ترامپ را ساخته و با برچسب «روی من ادرار کن» در چندین نقطه منطقه بروکلین در نیویورک در پیاده‌رو نصب کرده است [۱۷] .

این اقدام گیبل از یک سو طرف‌دارانی پیدا کرده است که آن را خنده‌دار و جالب دانسته و حتی از او تشکر کرده‌اند، و از سوی دیگر، منتقدانی که (چه دموکرات و چه جمهوری‌خواه) از او به خاطر ساختن مجسمه‌ها انتقاد نموده‌اند. با این حال، خود گیبل می‌گوید این مجسمه‌ها را به عنوان راهی برای «شخصاً تحقیر کردن دونالد ترامپ» ساخته و در محله نصب کرده است. این به‌اصطلاح هنرمند نیویورکی حتی می‌گوید روی مجسمه‌ها نوعی اسپری تربیت سگ هم پاشیده است تا سگ‌ها به سمت آن جلب شوند و روی آن ادرار کنند. البته این بدان معنا نیست که انسان‌ها نمی‌توانند این کار را انجام بدهند [۱۸] .