اثبات دشمنی ۲۵۰۰ساله اسرائیل با ایرانیان از تورات(یهودیان) و انجیل (مسیحیان)

علی باقری
پنجشنبه, ۳۰ ارديبهشت ۱۴۰۰، ۱۰:۱۸ ق.ظ
۱۱۵۶

+ اثبات دشمنی ۲۵۰۰ساله اسرائیل با ایرانیان از تورات(یهودیان) و انجیل (مسیحیان)

+ نمایش فیلم یک شب با پادشاه و نقد آن

+ رائفی پور و جشن پوریم

+ داستان ایرانی کشی در جشن پوریم

+ چرایی کمک به فلسطین (بحث حفظ امنیت کشور)

+ میزان هزینه کرد ایران در فلسطین و سوریه و بازخورد امنیتی آن در مهار اسرائیل خبیث و داعش و آمریکا

+ دفاع از فلسطین و گسترش دامنه امپراطوری ایران قوی و بزرگ

+ دشمنی اسرائیل یا صهیونیست (منظور یهودیان نیستند) با ایرانیان یک دشمنی دیرینه و حتی قبل از اسلام است

از «پوریم» بیشتر بدانیم

یکی از جشن‌های مقدس و بسیار مهم صهیونیست‌ها جشن «پوریم» است. صهیونیست‌ها هرساله این جشن را به احترام دو شخصیت مقدس خود یعنی «استر» و «مرده خای» و به مناسبت فاجعه قتل عام گسترده ایرانیان و قتل هامان وزیر ایرانی خشایارشاه، به تحریک استر، زن یهودی خشایارشاه برگزار می‌کنند.

در زمان «خشایارشاه» یهودیان که جزء اقلیت‌های مذهبی بودند، تلاش زیادی می‌کردند که خود را وارد دربار پادشاهی کنند. «هامان» وزیر خشایارشاه به خاطر نافرمانی‌های یهودیان از قوانین پادشاهی مثل عدم پرداخت مالیات و... همیشه نگران این گروه بود و این نگرانی را به پادشاه هم منتقل می‌کرده است.

«مرده خای»؛ از رهبران یهودیان از دشمنان ویژه هامان بود. او «استر» یکی از دختران یهود یا در بعضی نقل‌قول‌های تاریخی برادرزاده‌اش را با دسیسه‌های فراوان و با از میدان به در کردن همسر خشایارشاه، وارد دربار کرد. استر خیلی زود دل پادشاه را به دست می‌آورد و بعد از آن هامون را پیش او از اعتبار می‌اندازد. استر بعد از توطئه علیه هامان به کمک «مرده‌خای» دستور قتل هامان را از شاه می‌گیرد. بعد از این اتفاق نیز با تحریک استر و موافقت خشایارشاه بیش از 70هزار ایرانی به دست یهودیان کشته می‌شوند تا این روزها «استر» و «مرده خای» قهرمان و ناجی قوم یهود در فرهنگ صهیونیست‌ها باشند.

چشم بندان نقد فیلم یک شب با پادشاه 2006

رائفی پور_جشن(پوریم)ایرانی کشی یهودیانامیددانا (جشن ایرانی کشان پوریم 1 )

حمایت پرویز پرستویی از مردم مظلوم فلسطین-شوکه شدن کودک فلسطینی از بمباران رژیم صهیونیستی

متن فوق بخشی از سخنرانی استاد شهید مرتضی مطهری در عاشورای 1390 ه.ق (27 اسفند 1348) یعنی حدود 40 سال پیش از این است. اگرچه خود استاد پس از این سخنرانی، دستگیر و مدتی را در سلول انفرادی به سر برد؛ اما ظاهرا هنوز هم این سخنان تازه و البته بیمدعی است . متن کامل سخرانی: ... اگر پیغمبر اسلام زنده میبود، امروز چه میکرد؟ درباره چه مسئلهای میاندیشید؟ والله و بالله قسم میخورم که پیغمبر اکرم در قبر مقدسش امروز از یهود میلرزد. این یک مسئله دو دو تا چهار تاست. اگر کسی نگوید، گناه کرده است، من اگر نگویم و الله مرتکب گناه شدهام، هر خطیب و واعظی اگر نگوید، مرتکب گناه شده است. والله و بالله ما در برابر این قضیه مسئولیم. به خدا قسم مسئولیت داریم. به خدا قسم ما غافل هستیم. و الله قضیهای که دل پیغمبر اکرم را امروز خون کرده است، این قضیه است. داستانی که دل حسین بن علی را خون کرده، این قضیه است. اگر میخواهیم به خودمان ارزش بدهیم، اگر میخواهیم به عزاداری حسین بن علی ارزش بدهیم، باید فکر کنیم که اگر حسین بن علی امروز بود و خودش میگفت برای من عزاداری کنید، میگفت چه شعاری بدهید؟ اگر حسین بن علی بود، میگفت اگر میخواهی برای من عزاداری کنی، برای من سینه و زنجیر بزنی، شعار امروز تو باید فلسطین باشد. شمر امروز موشه دایان است. شمر 1300 سال پیش مرد، شمر امروز را بشناس. امروز باید در و دیوار این شهر با شعار فلسطین تکان میخورد. هی دروغ در مغز ما کردند که آقا این یک مسئله داخلی است، مربوط به عرب و اسرائیل است. ن وقت، تلاش ما مسلمین در این زمینه چه بوده است؟ به خدا خجالت دارد ما خودمان را مسلمان بدانیم، خودمان را شیعه علی بن ابیطالب بخوانیم. اصلاً من باید بگویم بعد از این داستانی را که ما از علی بن ابیطالب نقل میکنیم، حرام است که دیگر در منابر نقل کنیم که روزی علی بن ابی طالب شنید، دشمن به کشور اسلامی حمله کرده است؛ "و هذا اخو غامد و قد وردت خیله الانبار "، بعد فرمود شنیدهام زینب یک زن مسلمان یا زنی را که در حمایت مسلمانان است، گرفتهاند. شنیدهام دشمن، سرزمین مسلمین را غارت کرده است، مردانشان را کشته است، اسیر کرده است، متعرض زنان آنها شده است، زیورها را از گوش و دست زنها جدا کرده است. بعد همین علی بن ابیطالب که ما اظهار تشیع او را میکنیم و نسبت به او حساسیتهای بیمعنی و دروغین نشان میدهیم فرمود: «فلو ان امرءا مسلما مات من بعد هذا اسفا ما کان به ملوما بل کان به عندی جدیراً»(1). اگر یک مرد مسلمان با شنیدن این خبر دق کند و بمیرد، سزاوار است و مورد ملامت نیست. آیا ما وظیفه نداریم که کمک مالی به آنها بکنیم؟ آیا اینها مسلمان نیستند، عزیزان ندارند؟ آیا اینها برای حق مشروع بشری قیام نمیکنند؟ «فضل الله المجاهدین باموالهم و انفسهم (2) الذین آمنوا و هاجروا و جاهدوا فی سبیل الله باموالهم و انفسهم»(3). به وسیله مال که میتوانیم کمک کنیم. والله این انفاق واجب است، مثل نماز خواندن و روزه گرفتن واجب است. اولین سؤالی که بعد از مردن از ما میکنند، همین است که در زمینه همبستگی اسلامی چه کردید؟ پیغمبر فرمود: «من سمع مسلماً ینادی یا للمسلمین فلم یجبه فلیس بمسلم» (4) هر کس بشنود، صدای مسلمانی را که فریاد میکند یاللمسلمین، مسلمانان به فریاد من برسید، و او را کمک نکند، دیگر مسلمان نیست، من او را مسلمان نمیدانم. چه مانعی دارد که ما برای اینها حساب باز کنیم؟ چه مانعی دارد که مقدار کمی از درآمد خودمان را اختصاص به اینها بدهیم؟ چرا یهودیان دنیا حتی یهودیان ایران کمک بکنند و ملتهای دیگر آنها را تحسین کنند، بارک الله بگویند، ملت بیدار بگویند، ولی ما نکنیم؟ مردم بیدار آن مردمی هستند که فرصت شناس باشند، دردشناس باشند، حقایق شناس باشند. من وظیفه خودم را عمل کردم. وظیفه من فقط گفتن بود و خدا میداند، جز تحت فشار وجدان و وظیفه خودم چیز دیگری نبود. این کمک مالی را وظیفه شما میدانم. و وظیفه خودم و هر خطیب و واعظی میدانم که این را بگوید، بر هر خطیب و واعظی من واجب میدانم که چنین حرفی را بزند. مراجع تقلید بزرگی مثل آیتالله حکیم و دیگران، رسماً فتوی دادهاند که کسی که در آنجا کشته میشود، اگر نماز هم نخواند، شهید در راه خداست. پس بیاییم به خودمان ارزش بدهیم، به کار و فکر خودمان ارزش بدهیم، به کتابهای خودمان ارزش بدهیم، به پولهای خودمان ارزش بدهیم، خودمان را در میان ملل دنیا آبرومند بکنیم. علت اینکه دولتهای بزرگ جهان چندان درباره سرنوشت ما نمیاندیشند، این است که معتقدند، مسلمان غیرت ندارد. امریکا را فقط همین یکی جری کرده است. میگوید مسلمان جماعت غیرت ندارد، همبستگی و همدردی ندارد. نظر بگذارید