«حقوق بشر» یکی از واژگان و مفاهیم مسخ شده در پروژه دموکراتیزاسیون است. مفهومی که ابتدا در بستر سیاسی متولد شد و دیری نپایید که با هیاهوی پر‌طمطراق حقوق، به ابزار فریب و سلطه بدل شد.

نگاهی به انگیزه‌ها و اهداف بنیانگذاران اولیه این واژه و شرایط تاریخی – سیاسی آن برهه، به تنهایی برای درک ماهیت این مفهوم کافی است. اگر نویسندگان اعلامیه استقلال امریکا را از پیشتازان این عرصه قلمداد کنیم به تنهایی شواهد مورد نیاز برای ادعای ما در خصوص اینکه حقوق بشر پروژه‌ای سیاسی است، فراهم خواهد شد. ادبیات دروغین حقوق‌بشر؛ یک پروسه سیاسی

دقیقاً در شرایطی که مهاجران اروپایی با هجوم به سرزمین‌های بکر و دست نخورده امریکای شمالی، آن را به تصرف در آورده و بومیان سرخ پوست را در جنگل‌ها و نواحی دور دست به اسارت در زندان‌های تعریف نشده در آوردند، با تسلط بر این سرزمین ادعای استقلال نمودند و آن گاه ادبیات دروغین حقوق بشر در یک پروسه سیاسی در درگیری بین شمال و جنوب برای بسط و توسعه قدرت، تحت عنوان مبارزه با برده داری، وارد منازعات سیاسی شد.

اگر این سابقه تاریخی مدنظر باشد آنگاه در چند و چون ماهیت سازمان‌هایی که با ادعاهای کذایی حقوق بشری وارد منازعات سیاسی با ملت‌ها و دولت‌های مستقل می‌شوند، تردید نخواهیم کرد.