این عکسی است که فضا پییمای وویجر از زمین گرفته است. عکسی که زمین را در فضای بیکران نشان میدهدکارل ساکال فضانورد آمریکایی کتابی با همین عنوان نوشته است. در قسمتی از این کتاب می خوانیم:دوباره به این نقطه نگاه کنید. همین جاست. خانه اینجاست. ما اینجاییمتمام کسانی که دوستشان دارید٬ تمام کسانی که می شناسید٬ تمام کسانی که تابحال چیزی در موردشان شنیده اید٬ تمام کسانی که وجود داشته اند٬ زندگی شان را در اینجا سپری کرده اند. برآیند تمام خوشی ها و رنج های ما در همین نقطه جمع شده است. هزاران مذهب٬ ایدئولوژی و دکترین اقتصادی که آفرینندگانشان از صحت آنها کاملا" مطمئن بوده اند٬ تمامی شکارچیان و صیادان٬ تمامی قهرمانان و بزدلان٬ تمامی آفرینندگان و ویران کنندگان تمدن٬ تمامی پادشاهان و رعایا٬ تمامی زوج های جوان عاشق٬ تمامی پدران و مادران٬ کودکان امیدوار، مخترعان و مکتشفان٬ تمامی معلمان اخلاق٬ تمامی سیاستمداران فاسد٬ تمامی «ابرستاره ها»٬ تمامی رهبران کبیر٬ تمامی قدیسان و گناهکاران در تاریخِ گونه ما٬ آنجا زیسته اند٬ در این ذره غبار که در فضای بیکران در مقابل اشعه خورشید شناور است.زمین ذره ای خرد در مقابل عظمت جهان است. به رودهای خون که توسط امپراطوران و ژنرال ها بر زمین جاری شده٬ البته با عظمت و فاتحانه٬ بیاندیشید. این خونریزان٬ اربابان لحظاتی از قسمت کوچکی از این نقطه بوده اند. به بی رحمی های بی پایانی که ساکنان گوشه ای از این نقطه٬ توسط ساکنان گوشه دیگر (که از این فاصله نمیتوان آنها را از هم بازشناخت) متحمل شده اند بیاندیشید٬ چقدر اینان به کشتن یکریگر مشتاقند٬ چقدر با حرارت از یکدیگر متنفرند.تمامی شکوه و جلال ما٬ تمامی حس خود مهم بینی بی پایان ما٬ توهم اینکه ما دارای موقعیتی ممتاز در پهنه گیتی هستیم٬ به واسطه این عکس به چالش کشیده می شود. سیاره ما لکه ای گم شده در تاریکی کهکشانهاست. در این تیرگی و عظمت بی پایان٬ هیچ نشانه ای از اینکه کمکی از جایی میرسد تا ما را از شر خودمان در امان نگاه دارد٬ دیده نمی شود.زمین تنها جای شناخته شده است که قابلیت زیست دارد. هیچ جایی نیست - حداقل در آینده نزدیک - که گونه بشر بتواند به آنجا مهاجرت کند. مشاهدات٬ بله٬ استقرار٬ هنوز نه.خوشتان بیاید یا نه٬ زمین تنها جایی است که می توانیم روی پای مان بایستیم .گفته شده که فضانوردی تجربه ای است شخصیت ساز که فرد را فروتن می سازد. شاید هیچ تصویری بهتر از این٬ غرور ابلهانه و نابخردانه نوع بشر را در دنیای کوچکش به نمایش نگذارد.برای من٬ این تصویر تاکیدی است بر مسئولیت ما در جهت برخورد مهربانانه تر ما با یکدیگر٬ و سعی در گرامی داشتن و حفظ کردن این نقطه آبی کمرنگ٬ تنها خانه ای که تاکنون شناخته ایم. -----------------------------------کاوشگر فضایی ویجر 1 که 35 سال در سفر است، 17 میلیارد کیلومتر از زمین دور شده و از این نقطه تصاویری را از سیاره آبی رنگ زمین ارسال کرده است.تصویری که در آن زمین را در میان شعاعهای رنگی نور به عنوان یک نقطه کوچک نشان می دهد، نمایی که سیاره زمین از فاصله 17 میلیارد کیلومتری به چشم می رسد.این جدیدترین تصویر وویجر است که توسط ناسا منتشر شده و زمین را به عنوان یک نقطه در منظومه شمسی نشان می دهداین تصویر که توسط وویجر 1 گرفته شده نشان دهنده یک دود آتشفشانی روی "یو" یکی از ماه های سیاره مشتری استوویجر 1 و وویجر 2 به عنوان نسخیتن فضاپیماهای انسان در سال 1977 به فضا پرتاب شدند تا سیاره های دورتر را چون مشتری، زحل ، ارانوس و نپتون را بررسی کنند. براساس تخمینهای دانشمندان باطریهای این فضاپیما برای ادامه فعالیت آن تا سال 2020 نیز در شرایط مناسبی قرار دارددرحال حاضر وویجر 1 به مرز نهایی منظومه شمسی رسیده و از فضای بین سیاره ای عبور می کند.این کاوشگر همچنین تصاویر شگفت انگیزی از " یو" ماه مشتری گرفته که نشاندهنده یک دود آتشفشانی روی سطح آن است. ماه گذشته، اطلاعات وویجر نشان می داد که این فضاپیما دو تغییر مهم را هنگام عبور از دورترین نقطه منظومه شمسی پشت سرگذاشته است. این نقطه دورترین فاصله ای است که تاکنون یک جسم انسان ساز به آن سفر کرده است28 ژوئیه اطلاعات دریافت شده از وویجر که 16 کیلومتر در ثانیه حرکت می کند، نشان داد که یک ضربه 5 درصدی از پرتوهای کیهانی با انرژی بالا در جریان است، به این معنا که وویجر از heliosheath یا غلاف خورشیدی  که از ذرات باردار خورشید تشکیل شده، درحال عبور است. طی یک سال گذشته وویجر 1 با استفاده از ابزارهای خود یک منطقه جدید را بررسی کرده است، به نظر می رسد که این منطقه استوای کیهانی باشد که بادهای خورشیدی با سرعت 1.6 میلیون کیلومتر در ساعت می وزد وویجر درحال حاضر نخستین رد از بادهای بین ستاره ای را تجربه می کند، علائمی که نشان می دهد این فضاپیما در حاشیه منظومه شمسی قرار گرفته استسومین عاملی که نشان می دهد وویجر درحال ترک منظومه شمسی است، جهت میدان مغناطیسی است که درحال حاضر ناسا روی آن تحقیق می کند.وقتی همه این علائم عبور کرد، ناسا می تواند تصدیق کند که وویجر در آخرین مرز منظومه شمسی قرار گرفته است و انتظار می رود که آنها در ماه جاری یک گزارش مقدماتی درباره میدانهای مغناطیسی ارائه کنند.ادوارد استون دانشمند این پروژه اظهار داشت: بی تردید ما در یک منطقه جدید در حاشیه منظومه شمسی قرار داریم، منطقه ای که بسیاری چیزها در آن به سرعت تغییر می کند، اما درحال حاضر نمی توانیم بگوئیم که وویجر 1 وارد فضای بین ستاره ای شده است.وویجر 1 و وویجر 2 در سال 1997 برای بررسی سیاره هایی چون مشتری، زحل، اورانوس و نپتون به فضا پرتاب شدند