کتاب شش‌ ماه پایانی (تقویم حوادث شش‌ ماهۀ پیش از ظهور) نوشته مجتبی الساده، به بیان نشانه‌های ظهور با محوریت زمانی می‌پردازد.

این اخبار مسلمین را به هوشیاری، آمادگی، انتظار و اطلاع جامع درباره آخرالزمان دعوت می‌کند و از آنان می‌خواهد که همه مناسبات و روابط فردی و اجتماعی خود را متناسب با آن شرایط ویژه تنظیم کنند تا شاید از فتنه‌ها در امان مانند و در زمره مشتاقان و منتظران شاهد ظهور آخرین منجی موعود باشند. بسیاری از محققان در میان ملل مختلف با اشتیاق تمام سعی در تنظیم این اخبار داشتند تا شاید از میان آن‌ها امکان عرضه تصویری روشن از سال‌ها و حتی ماه‌های ما قبل از ظهور منجی فراهم شود.

«اخبار آخرالزمان» در قالب «پیشگویی‌های انبیاء، اولیاء و قدیسین» و چه مکاشفات و رؤیاهای بسیاری از کاهنان و راهبان و خلوت گزیدگان و حتی بقایای قصه‌های اساطیری بخش عمده‌ای از آثار همۀ اقوام و ملل را به خود اختصاص داده است. این امر حاکی از نگرانی و در عین حال باور عمومی مردم درباره آخرالزمان و ظهور منجی موعود مصلح است. روایات اسلامی به ‌ویژه همۀ آنچه که در متون روایی شیعی از قول ائمۀ معصومان (ع) نقل شده، پرده از اهمیت ویژۀ این بخش از تاریخ حیات انسان در عرصۀ خاک و ضرورت تذکر و توجه مسلمانان بدان برمی‌دارد.

در بخشی از کتاب شش‌ ماه پایانی می‌خوانید:

برای زمان قیام حضرت مهدی (عج) نشانه‌هایی بیان شده و از حوادثی که پیش از قیام اتفاق خواهد افتاد، به ما خبر داده‌اند که از جملۀ آن‌ها می‌توان این موارد را ذکر کرد: شورش سفیانی، کشته شدن سید حسنی، تفرقۀ بنی‌عباس به خاطر پادشاهی و حکومت دنیایی، کسوف خورشید در نیمۀ ماه رمضان و خسوف ماه در آخر همان ماه که هر دو بر خلاف رویۀ عادی طبیعت است، فرو رفتن در بیابان، فرو رفتن در مشرق و فرو رفتن دیگری در مغرب، حرکت نکردن خورشید از ظهر تا نیمه‌های عصر، طلوع خورشید از مغرب و کشته شدن نفس زکیه در پشت «کوفه» و کشته شدن هفتاد انسان صالح و شایستۀ دیگر، بریدن سر مردی هاشمی بین «رکن» و «مقام»، خراب شدن دیوار «مسجد کوفه»، نمایان شدن پرچم‌های سیاهی از «خراسان»، قیام یمانی، ظاهر شدن شخصی مغربی در «مصر» و حکومت کردنش بر «شام»، فرود آمدن ترک‌ها در جزیره و رومیان در ساحل، طلوع ستارۀ مشرقی که همانند ماه، نور افشانی می‌کند و سپس چنان خم می‌شود که گویی دو سوی آن قرار است به هم برسند، سرخی‌ای که در آسمان ظاهر می‌شود و در تمام افق پخش و منتشر می‌شود، آتش بزرگ و شدیدی که در مشرق نمایان شده و سه یا هفت روز در [جو و] آسمان باقی می‌ماند. پایان سختی‌های اعراب و حکومت‌ کردن‌شان بر بلاد و خارج شدن از سیطرۀ عجم‌ها. کشته شدن امیر مصر توسط ساکنان آن دیار، حرکت پرچم‌هایی که به سوی خراسان راهی می‌شوند، ورود سپاهی از سمت مغرب تا وقتی که با از بین رفتن سرگشتگی و حیرت آرامش یابد، نمایان شدن پرچم‌های سیاه از مشرق به همان صورت، شکافتن و ترک خوردن «فرات»، به طوری‌ که آب وارد کوچه‌ها و خیابان‌های کوفه بشود، شورش شصت دروغگو که همگی ادعای نبوت می‌کنند و شورش دوازده نفر از آل ابی‌طالب که همه ادعای امامت برای خویش دارند، سوزاندن مردی بلند مرتبه از پیروان بنی‌عباس میان «جلولاء» و «خانقین»، زدن پل در آن جایی که آب مین «مدینه‌السلام» و «بغداد» روان است، برخاستن بادی سیاه در ابتدای روز و زلزله‌ای که منجر به فرو رفتن بسیاری از آن‌ها می‌شود. هراسی که دامن‌گیر اهل «عراق» و بغداد می‌شود و مرگ ناگهانی در آن و نقصان و کاهش اموال و جان‌ها و بدن‌ها و محصولات و یورش ملخ‌ها که در ابتدای آن و غیر آن ظاهر می‌شوند؛ به طوری‌ که به زراعت و غلات و همان مقدار کمی که مردم کشت کرده‌اند، حمله‌ور می‌شود و اختلاف میان دو دسته از عجم‌ها و ریخته شدن خون بسیاری از آن‌ها و شورش بندگان از اطاعت سروران آن‌ها و کشتن ایشان و مسخ شدن دسته‌ای از بدعت‌ گزاران که به شکل میمون و خوک می‌شوند و غلبه‌ یافتن بندگان بر سرزمین‌های مالکان و سروران، ندایی از آسمان که تمام اهل زمین آن را به زبان خویش می‌شنوند و صورت و سینه‌ای که در آسمان در قرص خورشید برای مردم ظاهر می‌شود، مردگانی که از قبرهایشان به دنیا بر می‌گردند و در دنیا [با دیگران] آشنا می‌شوند و به زیارت همدیگر می‌روند، سپس همۀ این‌ها به بیست و چهار باران که به وسیلۀ آن زمین پس از مرگش زنده می‌شود، ختم شده و برکات آن نمایان می‌گردد و پس از آن تمام آسیب‌ها و بلایا از معتقدان به حق که از شیعیان مهدی (عج) هستند، بر طرف شده و از ظهور آن حضرت در «مکه» خبردار می‌شوند و برای یاری ایشان متوجه و راهی آن جا می‌شود.